လက္ငင္းအက်ိဳးေပးတဲ့ ဒါနေစတနာ

ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ ေခြးေကၽြးတဲ့အလုပ္ကေလးကိုေတာ့ ၀တ္တစ္ခုလိုကိုထားျပီး လုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခါတေလဆို လမ္းေပၚမွာေခြးပိန္ကေလးေတြ ေတြ႔ရရင္ေတာင္ နီးစပ္ရာ မုန္႔ဆိုင္က၀ယ္ျပီး ေကၽြးခဲ့ဖူးပါတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ ဒီေခြးေကၽြးတာႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး သူငယ္ခ်င္းက ေမးခြန္းတစ္ခု ေမးလာပါတယ္။

“တနလၤာနံမို႔ ေခြးေကၽြးတာလား” တဲ့။

မိမိက “တနလၤာနံ ဆိုတာ ဘာလဲ” လို႔ ျပန္ေမးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက “ေငြနံေလ” တဲ့။

ဒီေတာ့မွ မိမိလည္းသေဘာေပါက္သြားျပီး “တနလၤာနံေၾကာင့္ေတာ့.........

မဟုတ္ဘူး။ သီဟိုဠ္၀တၳဳေလးတစ္ပုဒ္ကို ဖတ္ဖူးထားလို႔ပါ” လို႔ေျပာျပီး အဲဒီသီဟိုဠ္၀တၳဳေလးကိုပါ သူငယ္ခ်င္းကို ေျပာျပျဖစ္လိုက္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းက “ေၾသာ္...ဒါေၾကာင့္ကိုး။” လို႔ အတည္လိုလို ေနာက္သလိုလိုနဲ႔ ျပန္ေျပာခဲ့တာ အခုအထိ မွတ္မိေနပါေသးတယ္။

သူငယ္ခ်င္းကို ေျပာျပဖူးခဲ့တဲ့ သီဟိုဠ္၀တၳဳေလးကို အခုခ်စ္တဲ့ စာဖတ္သူေတြကိုလည္း ျပန္ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။

တစ္ခါတုန္းက သီဟိုဠ္ကၽြန္းမွာ အရွင္စူဠနာဂ လို႕ အမည္ရတဲ့ မေထရ္တစ္ပါးရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။

သီဟိုဠ္ကၽြန္း အႏုရာဓျမိဳ ႔မွာ ျမတ္စြာဘုရားရဲ ႔ ညွပ္ရိုးေတာ္ကို ဌာပနာထားရာလည္းျဖစ္၊ ေဒ၀ါနံပိယတိႆမင္းၾကီးရဲ ႔ ေကာင္းမႈလည္းျဖစ္တဲ့ ထူပါရံုေစတီဆိုတာ ရွိပါတယ္။ ထူပါရံုေစတီေတာ္ရဲ ႔အနီးမွာရွိတဲ့ ေက်ာင္းၾကီးကိုလည္း ထူပါရံုေက်ာင္းတိုက္ၾကီးလို႔ ေခၚပါတယ္။ အရွင္စူဠနာဂဟာ အဲဒီထူပါရံုေက်ာင္းတိုက္ၾကီးမွာ တျခားရဟန္းေတာ္ေတြႏွင့္အတူ သီတင္းသံုုးေနတဲ့ ရဟန္းတစ္ပါးပါ။

တစ္ေန႕မွာ အရွင္စူဠနာဂဆြမ္းစားၿပီးလို႕ ခံတြင္းေဆးၿပီးခ်ိန္မွာ သားေတြေပါက္ထားတဲ့ ေခြးမတစ္ေကာင္ကို ေတြ႕လို္က္ရပါတယ္။ ေခြးမကိုေသခ်ာ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပိန္ပိန္ခ်ည့္ခ်ည့္နဲ႕ အေတာ္ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ေနတဲ့ပံုပါ။ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ေနပံုရတဲ့ ေခြးမကိုျမင္လိုက္ေတာ့ အရွင္စူဠနာဂက ေတာ္ေတာ္ေလး သနားသြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆြမ္းစားၿပီး သပိတ္ေဆးၿပီးၿပီဆိုေတာ့

ေကၽြးစရာဆြမ္းက်န္လည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။

ဒါေၾကာင့္ ဘာလုပ္လိုက္သလဲဆိုေတာ့ “ငါသည္ စားအပ္ျပီးေသာ အစာမွန္ေသာ္လည္း ထိုေခြးမအား အန္၍ လွဴအံ့ေသာငွာအပ္၏” လို႔ ႏွလံုးပိုက္ျပီး မိမိရဲဲ႕ ခံတြင္းထဲကို လက္ထိုးအန္ၿပီး ေခြးမကို ေကၽြးလိုက္ပါတယ္။

အရွင္စူဠနာဂဟာ ေခြးမကို အန္ေကၽြးရံုတင္မကပါဘူး၊ အိုးျခမ္းကြဲတစ္ခုထဲမွာ ေရထည့္ၿပီး ေရလဲတိုက္လိုက္ပါေသးတယ္။

အစာထိုက္သင့္သေလာက္ဝသြားတဲ့ေခြးမကို ၾကည့္ၿပီး အရွင္စူဠနာဂ လည္း တစ္ခါမွ မျဖစ္ဖူးတဲ့ ပီတိေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဆုတစ္ခုကို ေကာက္ခါငင္ခါ ေတာင္းလိုက္ပါတယ္။ သူ႔ရဲ ႔ဆုေတာင္းက

"ငါသည္ ဤေခြးမအား မိမိရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ကို မငဲ့ကြက္ဘဲ အန္၍ေကၽြးလိုက္ရေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေၾကာင့္ နိဗၺာန္ေရာက္ရပါလို၏။ နိဗၺာန္မရေသး၍ သံသရာက်င္လည္ရသည္ရွိေသာ္ ပစၥည္းလာဘ္လာဘ ေပါမ်ားရပါလို၏" တဲ့။

စာမွာေတာ့ အရွင္စူဠနာဂရဲ ႔ ဒါနေစတနာဟာ ပထမေဇာအဆင့္မွာတင္ အရွိန္အဟုန္အစြမ္း ေတာ္ေတာ္ၾကီးမားေနခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

အရွင္စူဠနာဂဆုေတာင္းတဲ့ေန႔ ညခ်မ္းမွာပဲ ဒကာ ဒကာမမ်ားစြာဟာ ေထာပတ္ေတြ တင္လဲခဲေတြ သကာေတြ ပ်ားရည္ေတြ ယူလာျပီး “အရွင္စူဠနာဂ ဘယ္ေက်ာင္းမွာ ေနပါသလဲ” လို႔ ေမးျပီး ေရာက္လာၾကပါတယ္။ အရွင္စူဠနာဂလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို အံ့အားသင့္ေနပါတယ္။ အရွင္စူဠနာဂဟာ ေရာက္လာတဲ့ ဘုဥ္းေပးစရာေတြကို သီတင္းသံုးေဖာ္ရဟန္းေတာ္ေတြကိုပါ ခြဲေ၀လွဴဒါန္းလိုက္ပါတယ္။

ေနာက္မၾကာခင္မွာ ဒကာ ဒကာမေတြ ထပ္ေရာက္လာျပန္ပါတယ္။ သူတို႔ သီဟိုဠ္ေခတ္မွာ အသံုးမ်ားတဲ့ ဇာတိပၹိဳလ္ပြင့္ အစရွိတဲ့ေဆးေတြကို ယူလာျပီး ကပ္လွဴျပန္ပါတယ္။ အရွင္စူဠနာဂလည္း ေရွးနည္းအတိုင္း သီတင္းသံုးေဖာ္ေတြကိုပါ ခြဲေ၀လွဴဒါန္းလိုက္ပါတယ္။

နံနက္လင္းလို႔ ဆြမ္းခံၾကြတဲ့အခါမွာေတာ့ ဒကာ ဒကာမေတြဟာ ေရတြက္လို႔မရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဆြမ္းဟင္းမ်ားစြာကို ေလာင္းလွဴေတာ့တာပါပဲတဲ့။

ဘယ္ေလာက္အထိ ဆြမ္းေတြရသလဲဆိုရင္ ထူပါရံုေက်ာင္းတိုက္မွာ သီတင္းသံုးေနတဲ့ ရဟန္းေတာ္အားလံုး သံုးေဆာင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္အထိ မ်ားျပားလြန္းတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အရွင္စူဠနာဂက ေက်ာက္စည္ကို တီးခတ္ျပီး ထူပါရံုေက်ာင္းတိုက္မွာ သီတင္းသံုးေနတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြကို ျပန္ျပီးေလာင္းလွဴလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ရက္ေတြမွာလည္း အရွင္စူဠနာဂဟာ ရသမွ်ဆြမ္းဟင္းေတြကို ေက်ာက္စည္တီးခတ္ျပီး ေန႔စဥ္ျပန္လွဴခဲ့ပါတယ္။

တစ္ေန႔မွာေတာ့ အရွင္စူဠနာဂဟာ မိမိျပဳခဲ့တဲ့ ဒါနေစတနာကို ျပန္ဆင္ျခင္ရင္း ပီတိေတြျဖစ္လာပါတယ္။ အဲဒီျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ပီတိကို အျခခံျပီး ၀ိပႆနာဘက္ကူး ကမၼ႒ာန္းဘာ၀နာကို ၾကိဳးၾကိဳးစားစား အားထုတ္လိုက္တာ ရဟႏၱာျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ တက္ၾကြထက္သန္တဲ့ ဒါနေစတနာဟာ ပစၥဳပၸန္အက်ိဳးတင္မကဘဲ အရဟတၱဖိုလ္အထိ အက်ိဳးေပးသြားတာပါပဲ။

အရွင္စူဠနာဂ ရဟႏၱာျဖစ္ျပီးေနာက္ပိုင္း တစ္ခုေသာကာလၾကာၾကာ ရက္တစ္ရက္မွာ ထူပါရံုေက်ာင္းတိုက္မွာရွိတဲ့ ရဟန္းေတာ္ငါးရာၾကြလာျပီး မဇၥ်ိမေဒသ အိႏၵိယႏိုင္ငံမွာရွိတဲ့ မဟာေဗာဓိပင္ကို လိုက္ပို႔ေပးဖို႔ ေတာင္းပန္ၾကပါတယ္။ အရွင္စူဠနာဂကလည္း လိုက္ပို႔ေပးပါမယ္လို႔ ျပန္၀န္ခံလိုက္ပါတယ္။ အရွင္စူဠနာဂကို လိုက္ပို႔ေပးဖို႔ ေတာင္းပန္ရျခင္းရဲ ႔ အဓိကအေၾကာင္းကေတာ့ လမ္းခရီးတစ္ေလွ်ာက္မွာ ဆြမ္းကြမ္းအခက္အခဲ မရွိေအာင္လို႔ပါ။

အရွင္စူဠနာဂလည္း ဂတိခံထားတဲ့အတိုင္း ရဟန္းေတာ္ငါးရာကို မဟာေဗာဓိပင္ကို လိုက္ပို႔ေပးပါတယ္။ လမ္းခရီးတစ္ေလွ်ာက္မွာ နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္ေတြက ကူညီေစာင့္ေရွာက္သလို ေရာက္ရာေဒသက ဒကာ ဒကာမေတြကလည္း ဆြမ္းအခ်ိဳပြဲေတြ အလွ်ံအပယ္ ေလာင္းလွဴၾကပါတယ္။

မဟာေဗာဓိပင္ကိုဖူးျပီး အျပန္ခရီးမွာေတာ့ အရွင္စူဠနာဂဟာ ေလ၀မ္းေရာဂါကို အျပင္းအထန္ခံစားရပါေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့ အတူပါလာသူ ရဟန္းေတာ္ေတြလည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကရပါတယ္။ သူတို႔စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကျခင္းရဲ ႔ အေၾကာင္းကေတာ့ အကယ္၍ အရွင္စူဠနာဂ လမ္းခရီးမွာ ပရိနိဗၺာန္ျပဳခဲ့ရင္ သူတို႔အတြက္ ဆြမ္းေဘာဇဥ္အခက္အခဲ ေတြ႕ၾကမွာစိုးလို႔ပါ။ ဒါကိုသိတဲ့ အရွင္စူဠနာဂက အေဖာ္ရဟန္းငါးရာကို ဘယ္လိုမိန္႔သလဲဆိုေတာ့ “အရွင္ဘုရားတို႔၊ အေထြအထူး မစိုးရိမ္ၾကပါနဲ ႔။ တပည့္ေတာ္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳခဲ့ရင္ ၾကြင္းက်န္တဲ့ တပည့္ေတာ္ရဲ ႔ဓါတ္ေတာ္ကို ေရွ ႔ဆံုးကၾကြတဲ့ မေထရ္ရဲ ႔ ေရစစ္မွာျဖစ္ျဖစ္၊ သပိတ္မွာျဖစ္ျဖစ္ ဖြဲ ႔ခ်ည္ျပီး ျမိဳ ႔ရြာထဲ ၀င္ပါဘုရား။ ဒါဆို အရွင္ဘုရားတို႔အတြက္ လမ္းခရီးမွာ ပစၥည္းေလးပါးအတြက္ မပင္မပန္းျဖစ္ရပါလိမ့္မယ္ဘုရား။” လို႔ အၾကံေပးေတာ္မူပါတယ္။

အရွင္စူဠနာဂမေထရ္လည္း အဲဒီလိုအၾကံေပးျပီး မၾကာခင္မွာပဲ ပရိနိဗၺာန္ျပဳသြားပါတယ္။ က်န္ခဲ့တဲ့ သတင္းသံုးေဖာ္ရဟန္းေတာ္ေတြက အရွင္စူဠနာဂရဲ ႔ အေလာင္းေတာ္ကို ေကာင္းေကာင္းသျဂိဳလ္ျပီး အရွင္စူဠနာဂမွာခဲ့တဲ့အတိုင္း ဓါတ္ေတာ္ေတြကိုယူျပီး ၾကြေတာ္မူၾကပါတယ္။ ၾကြေတာ္မူတဲ့ လမ္းခရီးတစ္ေလွ်ာက္ ပစၥည္းေလးပါးမပင္မပန္းနဲ ႔ မိမိတို႔သီတင္းသံုးရာ သီဟိုဠ္ကၽြန္း ထူပါရံုေက်ာင္းတိုက္ကို ျပန္ေရာက္ခဲ့တယ္လို႔ဆိုပါတယ္။

ေစတနာၾကီးမားလွတဲ့ သာမန္ဒါနေလးဟာ ကာယကံရွင္မရွိေတာ့တာေတာင္ က်န္ခဲ့သူေတြအတြက္ အက်ိဳးျပဳသြားတဲ့ သီဟိုဠ္ဓမၼ၀တၳဳေလးပါ။ ေစတနာရဲ ႔ သေဘာသရုပ္ကို ဖြင့္ျပခဲ့တဲ့ ၀တၳဳေလးအျဖစ္လည္း ပူးတြဲသေဘာေပါက္လိုက္ရပါတယ္။

အရွင္စူဠနာဂရဲ ႔၀တၳဳေလးကို သတိရေနသမွ်ေတာ့ ေခြးေတြကို ေကၽြးျဖစ္ေနအံုးမွာပါ။

ေခြးေတြကို ေကၽြးျဖစ္ေနသမွ်ေတာ့ အရွင္စူဠနာဂရဲ ႔ ၀တၳဳေလးကို သတိရေနျဖစ္အံုးမွာပါ။

က်မ္းကိုး

မဓုရ ရသ၀ါဟိနီက်မ္း - စူဠနာဂမေထရ္၀တၳဳ

(ႏွာ ၃၇၁-၃၈၀)

ရေ၀ႏြယ္ (အင္းမ)

Faces (မုခ) မဂၢဇင္း

ဇန္န၀ါရီ ၂၀၀၃

“ကုသိုလ္ျဖစ္ေအာင္ေတြးမယ္” စာအုပ္မွ ျပန္လည္ကူးယူ ပူေဇာ္ ေဖာ္ျပပါသည္။