ဆြမ္းကပ္လာေသာျမန္မာေတြကို၀ပ္တလုမ္ေက်ာင္းဆရာေတာ္မွပရိတ္ေရျဖန္းေပးေနပုံ
ထိုင္းအေတြ႔အၾကဳံ (အပိုင္း ၃)
ထိုင္းမွာဆြမ္းစားေတာ႔မယ္ဆိုရင္ အာေညာင္းေအာင္ရြတ္ရဖတ္ရပါတယ္။မစားခင္အၾကာၾကီးရြတ္ စား
ျပီးလွ်င္လည္းအၾကာၾကီးရြတ္ဆိုေတာ႔ ျမန္မာသံဃာေတြအေနနဲ႔ ထိုင္းဆြမ္းစားဆိုရင္ေ၀းေ၀းေရွာင္ေန
တာကမ်ားပါတယ္။ တခါတေလ ေရွာင္မရသည္႔အဆုံးလိုက္သြားရတာလဲၾကဳံတတ္ပါတယ္။
လို္က္ေနက်မဟုတ္ေတာ႔ ကိုးယိုးကားယားနိဳင္တာေတြလဲၾကဳံရပါတယ္။
ရုိးရုိးဆြမ္းကပ္တာကိုအသုဘရပ္ေတာင္ၾကီးယူသြားျပီးခပ္တည္တည္ထိုင္ေနတာကို ထိုင္းတကာမေတြ မ်က္နွာပ်က္ေနတာလဲၾကဳံဘူးတယ္။ သူတို႔မွာက သာေရးနာေရး အတြက္ရပ္ေတာင္ေတြခြဲျခားထားတယ္။
ျမန္မာျပည္မွာလို႔ ေတြ႔တဲ႔ရပ္ေတာင္ဆြဲသြားလို႔မရပါလားဆိုတာ သိလိုက္ရတယ္။
ဆြမ္းစားျပီးရင္ ရြတ္ရျပန္ေသးတယ္။
ျမန္မာရဟန္းေတြအတြက္ခက္ေနတာတစ္ခုက ပရိတ္ရြတ္ရင္ လူေတြဘက္ကိုလက္အုပ္ခ်ီရတာေတာ္ေတာ္၀န္ေလး
ပါတယ္။လက္အုပ္ဆိုတာ ရဟန္းေတြအတြက္ ဘုရား နဲ႔ ေထၾကီး၀ါၾကီးေတြအတြက္ပဲ႔ခ်ီဖို႔ထားတာပါ။
ထိုင္းမွာက ေတြ႔တဲ႔လူတိုင္းကို လက္အုပ္ခ်ီနဳတ္ဆက္တဲ႔ဓေလ႔ ကထြန္းကားေနတယ္။
အျပင္ကိုသြားလို႔မ်ား တကာမေလးေတြ လက္အုပ္ခ်ီျပီးရပ္ေနလို႔ ေတာ္ေတာ္ရုိေသပါလားလို႔မမွတ္ေလနဲ႔
သူတို႔က သူတို႔ဓေလ႔အတိုင္နွဳတ္ဆက္တာပါ။
တခ်ိဳ႔တကာမေလးေတြက အနားေရာက္ရင္ေရွာင္သြားတတ္တယ္။
ဒါလည္း သူတို႔နဲ႔ဘုန္းၾကီးနဲ႔ထိမွာစိုးလို႔ေရွာင္သြားတာပါ။
အထိမခံ ေရႊပုဂံ လို႔မ်ားဆိုရမလားပဲ႔။ တစ္ခုခုလာလွဴရင္လဲ တိုက္ရိုက္မယူရပါဘူး။
ေဘးမွာခ်ထားေစရပါတယ္။ တကာမေတြ ေပးလာရင္လဲတိုက္ရိုက္မယူရ ကိုယ္ကေပးရင္လဲတိုက္ရုိက္မေပး
ရေဘးမွာခ်ထားရပါတယ္။
အဲဒါကိုမသိတဲ႔ ေရာက္ခါစျမန္မာရဟန္းေတြအေနနဲ႔ အခက္ေတြ႔ပါတယ္။
သဟတၳိကဒါနဆိုတာထိုင္းေတြမွာမရွိေတာ႔ဘူး။
5.2.2012 ေန႔က ေအးဗက္တကၠသိုလ္ အနီးေန ေစတနာရွင္မ်ားစုေပါင္းဆြမ္းအလွဴကိုမွတ္တမ္းျပဳရင္း
ထိုင္းအေတြ႔အၾကံဳအပိုင္း(၃)ကိုေရးသားပါသည္။
ထား၀ယ္ရဟန္းငယ္(ေအဗက္ဆြမ္းကပ္အမွတ္တရ)
No comments:
Post a Comment